Θεραπεία με P.R.P. Νέοι ορίζοντες στη θεραπεία των ορθοπαιδικών παθήσεων!!

Η θεραπεία με αυτόλογους αυξητικούς παράγοντες από ενεργοποιημένα αιμοπετάλια (PRP) είναι μια πολλά υποσχόμενη λύση για την επιτάχυνση της επούλωσης των τραυματισμών των τενόντων, των μυών και της οστεοαρθρίτιδας, με φυσικό τρόπο. Η φιλοσοφία είναι η συγχώνευση τεχνολογίας αιχμής και της φυσικής ικανότητας του σώματος να θεραπεύει.

Τι είναι το P.R.P.;

Τα αιμοπετάλια είναι κύτταρα του αίματος, τα οποία εκτός του πρωταγωνιστικού ρόλου που έχουν στην πήξη του, παίζουν και πολύ σημαντικό ρόλο στην επούλωση των ιστών.  Τα αιμοπετάλια έχουν μεγάλη συγκέντρωση αυξητικών παραγόντων(δηλαδή βιολογικά ενεργών πρωτεϊνών), οι οποίοι προάγουν την επούλωση των τραυματισμένων ιστών. Οι παράγοντες αυτοί απελευθερώνονται μέσω φυσιολογικής διαδικασίας από τα αιμοπετάλια στην περιοχή της ιστικής κάκωσης και ενεργοποιούν μια σειρά αντιδράσεων, οι οποίες μέσω του πολλαπλασιασμού των κατάλληλων κυττάρων και της παραγωγής κολλαγόνου συντελούν και προάγουν την επούλωση των τενόντων, συνδέσμων, χόνδρων, μυών και οστών από οποιαδήποτε βλάβη.

Το Πλάσμα Πλούσιο σε Αιμοπετάλια (PRP) είναι το μέρος  του αίματος, το οποίο μετά από κατάλληλη επεξεργασία έχει πολύ μεγάλη συγκέντρωση αιμοπεταλίων, άρα και πολύ μεγάλη συγκέντρωση αυξητικών παραγόντων.

Ποια είναι πρακτικά η διαδικασία της θεραπείας;

Η διαδικασία γίνεται στο ιατρείο. Ο ιατρός διενεργεί μια αιμοληψία από τον ασθενή (ακριβώς όπως σε μια απλή εξέταση αίματος) και το αίμα τοποθετείται σε ειδική φυγόκεντρο. Η φυγόκεντρος με τη χρήση ειδικών φίλτρων, διαχωρίζει τα ερυθρά αιμοσφαίρια και το μεγαλύτερο μέρος των λευκών αιμοσφαιρίων από τα αιμοπετάλια και  το πλάσμα. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια απορρίπτονται, και το προκύπτον συμπύκνωμα αιμοπεταλίων εγχύεται στην περιοχή της βλάβης, συνήθως υπό υπερηχογραφικό έλεγχο για μεγαλύτερη ακρίβεια. Η όλη διάρκεια της θεραπείας είναι περίπου 20’.

Καθώς το παρασκεύασμα είναι αυτόλογο, προέρχεται δηλαδή από τον ίδιο τον οργανισμό του ασθενούς, είναι πολύ δύσκολο να συμβούν αλλεργικές ή άλλου τύπου αντιδράσεις.

Σε ποιες ορθοπαιδικές παθήσεις έχει εφαρμογή το P.R.P.;

Το P.R.P. έχει εφαρμογή σε πληθώρα ορθοπαιδικών παθήσεων

·         Αρχόμενες οστεοαρθρίτιδες γόνατος-ισχίου κ.λ.π.

·         Τενοντίτιδες

·         Τενοντίτιδα και μερική ρήξη του στροφικού πετάλου του ώμου

·         Έξω επικονδυλίτιδα tennis elbow αγκώνα

·         Έσω επικονδυλίτιδα golfers elbow αγκώνα

·         Στενωτικές τενοντοελυτρίτιδες

·         Τροχαντηρίτιδα ισχίου

·         Θλάση προσαγωγών, τετρακέφαλου, ιγνυακών, οπισθίων μηριαίων

·         Χονδροπάθειες γόνατος , ισχίου και ποδοκνημικής

·         Χονδρομαλάκυνση επιγονατίδας

·         Θλάση, μερική ρήξη συνδέσμων

·         Σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας

·         Διάστρέμμα ποδοκνημικής

·         Τενοντίτιδα Αχιλλείου

·         Πελματιαία απονευρωσίτιδα (άκανθα πτέρνης)

Επίσης έχει χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία ελκών του δέρματος, την πρόοδο της πώρωσης των καταγμάτων κ.α.

Ποιες επιπλοκές έχει η θεραπεία με P.R.P.;

Λόγω του ότι προέρχεται από το ίδιο το αίμα του ασθενή δεν έχουν παρατηρηθεί αλλεργικές ή άλλες επικίνδυνες αντιδράσεις.

Ο κίνδυνος μόλυνσης που είναι υπαρκτός σε κάθε ενέσιμη θεραπεία, υπάρχει και στην συγκεκριμένη. Φυσικά λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα αποστείρωσης οι πιθανότητες μειώνονται στο ελάχιστο.

Στην περιοχή της έγχυσης, παρατηρείται για μερικές ημέρες μία τοπική αντίδραση, με ήπιο οίδημα και κοκκίνισμα του δέρματος. Η αντίδραση είναι παροδική , εξαφανίζεται σε μερικές ημέρες και δεν θεωρείται επιπλοκή.

Η έγχυση αντενδείκνυται σε ασθενείς που λαμβάνουν αντιπηκτική αγωγή, καθώς και σε ασθενείς με ενεργό λοίμωξη.

Πόσες εγχύσεις χρειάζονται; Πότε είναι ορατά τα αποτελέσματα;

Σε πολλές περιπτώσεις μία έγχυση είναι αρκετή. Συχνά όμως και ανάλογα με την περιοχή του σώματος και την πάθηση, μπορεί να χρειαστούν 2 εγχύσεις ή ακόμα και 3 σε απόσταση 15-20 ημερών.

Τα θετικά αποτελέσματα της έγχυσης εμφανίζονται στις 4 περίπου εβδομάδες και μεγιστοποιούνται στους  2-3 μήνες περίπου.

Ρήξη Αχιλλείου τένοντος. Αντιμετώπιση με διαδερμική συρραφη.

Ο Αχίλλειος τένοντας είναι ένας τένοντας  που βρίσκεται στην οπίσθια επιφάνεια της κνήμης, είναι ο κοινός τένοντας του γαστροκνημίου και υποκνημιδίου μυός και καταφύεται στην οπίσθια επιφάνεια της πτέρνης,  συνδέει δηλαδή τους μύες της γάμπας με την πτέρνα.

Είναι ο ισχυρότερος τένοντας του ανθρωπίνου σώματος έχει μήκος περίπου 15cm και μπορεί να δεχθεί φορτία τέσσερις φορές το βάρος του σώματος κατά τη βάδιση και 7,7 φορές το βάρος του σώματος κατά τη διάρκεια τρεξίματος. Ενεργοποιείται κατά την βάδιση, το τρέξιμο και τα άλματα.

Οι ρήξεις του Αχιλλείου τένοντα συμβαίνουν κυρίως κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας, όταν κυρίως ο τένοντας υφίσταται απότομη έκκεντρη διάταση ή σύσπαση. Οι αυτόματες ρήξεις του Αχιλλείου συμβαίνουν, κυρίως, στημέση ηλικία (35-45) κατά τη διάρκεια αθλητικής δραστηριότητας. Πολύ συχνά, οι ασθενείς με ρήξη Αχιλλείου αναφέρουν παλαιά επεισόδια τενοντίτιδος και φλεγμονή του τένοντα ή πάσχουν από συστηματική νόσο, όπως κολλαγόνωση, ρευματοπάθεια, υπερχοληστεριναιμία, κ.λπ.
 Η ρήξη γίνεται συνήθως 2-3 cm  πάνω από το σημείο κατάφυσης του τένοντα και αυτό συμβαίνει διότι στην περιοχή αυτή υπάρχει μειωμένη αιμάτωση. 

Η ρήξη του Αχιλλείου τένοντα συμβαίνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων (80%) σε ερασιτέχνες αθλητές (αθλητές του Σαββατοκύριακου) ηλικίας μεγαλύτερης των 35 ετών, πραγματοποιείται με την ενεργοποίηση (σύσπαση) του γαστροκνημίου και εμφανίζεται με ξαφνικό πόνο. Ο ασθενής αισθάνεται σαν κάτι να τον χτύπησε από πίσω και συνήθως παρουσιάζει αδυναμία στήριξης στο πάσχον σκέλος και αδυναμία πελματιαίας κάμψης της ποδοκνημικής. 

Η διάγνωση τίθεται με την κλινική εξέταση. Το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία βοηθούν για τον ακριβή εντοπισμό του σημείου της ρήξης και στην ανάδειξη των ατελών ρήξεων.

Συνήθως, η θεραπεία των οξέων ρήξεων του Αχιλλείου είναι χειρουργική με τελικοτελική συρραφή του τένοντα. Η χειρουργική θεραπεία μπορεί να είναι με ανοικτή συρραφή του τένοντα ή διαδερμική χωρίς εξωτερικό τραύμα.

 Η ανοικτή συρραφή παρόλο που ήταν ο συνηθέστερος τρόπος αντιμετώπισης μέχρι σήμερα, παρουσιάζει μεγαλύτερα ποσοστά επιπλοκών από το χειρουργικό τραύμα όπως νέκρωση ή μόλυνση, οι οποίες, λόγω της κακής αιμάτωσης της περιοχής δεν είναι καθόλου σπάνιες. Πραγματοποιείται υπό γενική ή ραχιαία αναισθησία και απαιτεί νοσηλεία 1-2 ημερών.  Για το λόγο αυτό, προτιμάται σήμερα κυρίως σε επαγγελματίες αθλητές και αυτό γιατί επιτρέπει πιο επιθετικό πρωτόκολλο αποκατάστασης.

Η κλειστή – διαδερμική συρραφή, όταν εκτελείται από εξειδικευμένο χειρουργό, γνώστη της μεθόδου, έχει σαφή πλεονεκτήματα και ελάχιστες επιπλοκές. Πραγματοποιείται μέσω μικρών οπών του δέρματος, υπό τοπική αναισθησία με την εφαρμογή ειδικών ισχυρών ραμμάτων. Δεν απαιτεί νοσηλεία και σε επιλεγμένες περιπτώσεις μπορεί να πραγματοποιηθεί σε συνθήκες ιατρείου. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι μηδενικός.

 Το πόδι μετεγχειρητικά ακινητοποιείται σε ιπποποδία με νάρθηκα, ενώ μετά την έλευση ενός μηνός, ο ασθενής μπορεί σταδιακά να βαδίσει φορτίζοντας το άκρο, με ειδικό κηδεμόνα-μπότα.  Η βάδιση χωρίς βακτηρίες επιτρέπεται στις 6-8 εβδομάδες από την επέμβαση, ενώ η επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες στους 6-8 μήνες. Το λειτουργικό αποτέλεσμα είναι συγκρίσιμο  με την ανοικτή αντιμετώπιση, με απούσες όμως τις επιπλοκές από το χειρουργικό τραύμα, ενώ το αισθητικό αποτέλεσμα είναι άψογο, καθώς οι τομές στο δέρμα είναι ουσιαστικά αόρατες μετά από μερικούς μήνες.

Περιγράφεται και  συντηρητική αντιμετώπιση  των οξέων ρήξεων του Αχιλλείου με την  εφαρμογή ειδικών κηδεμόνων με τον άκρο πόδα σε ιπποποδία για δύο μήνες. Εφαρμόζεται κυρίως σε ηλικιωμένους ασθενείς, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις καθώς τα λειτουργικά αποτελέσματα είναι μέτρια, ενώ τα ποσοστά επαναρήξεων 20-30% (σε σύγκριση με 3-4% της χειρουργικής θεραπείας ).

Δισκοπλαστική. Καλά νέα για τους ασθενείς με κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου!!

Οι χειρουργικές επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη, αποτελούσαν πάντα στο μυαλό των περισσοτέρων μια επικίνδυνη εναλλακτική στην αντιμετώπιση του πόνου στη μέση. Μία νέα μέθοδος αντιμετώπισης όμως έρχεται τα τελευταία χρόνια να αλλάξει το κλίμα και να κάνει τις επεμβάσεις στη μέση απλούστερες από ποτέ.

Η οσφυαλγία-ισχιαλγία, δηλαδή ο πόνος στη μέση που αντανακλά στο πόδι, που οφείλονται στην κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, αποτελούν ένα πάρα πολύ κοινό πρόβλημα κυρίως σε ανθρώπους μέσης ηλικίας, ενώ μπορεί συχνά να συνοδεύονται από δυσλειτουργία των νεύρων που πιέζονται από την κήλη, όπως παράλυση κάποιων μυών ή δυσαισθησία(μούδιασμα).

Η πλειοψηφία των ασθενών με παρόμοια προβλήματα, αντιμετωπίζεται επιτυχώς με φαρμακευτική-αντιφλεγμονώδη αγωγή. Υπάρχει όμως και μια μερίδα ασθενών, στους οποίους τα συμπτώματα επιμένουν ή επιστρέφουν ξανά και ξανά περιορίζοντας σημαντικά τις δυνατότητές τους να κινηθούν και να εργαστούν.

Η χειρουργική αντιμετώπιση αυτών των περιπτώσεων είναι συχνά μονόδρομος. Οι εναλλακτικές χειρουργικές λύσεις ήταν μέχρι στιγμής οι διάφορες τεχνικές αφαίρεσης της κήλης, με ανοικτές ή περιορισμένης επεμβατικότητας μεθόδους, οι οποίες, παρ’όλο που έχουν συνήθως πολύ καλά αποτελέσματα, δεν παύουν να αποτελούν χειρουργικές επεμβάσεις μέσης βαρύτητας με δυνητικές επιπλοκές.

Τα τελευταία χρόνια, έχει αρχίσει να διαδίδεται μια νέα μέθοδος αντιμετώπισης της κήλης, με το όνομα δισκοπλαστική, η οποία, καθώς συνίσταται στην απλή έγχυση μίας ουσίας στον πυρήνα του δίσκου, ουσιαστικά καταργεί τα προβλήματα που πηγάζουν από τις χειρουργικές  επεμβάσεις.

Η τεχνική πραγματοποιείται υπό τοπική αναισθησία, δηλαδή με τον ασθενή ξύπνιο. Υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο και άσηπτες συνθήκες, μία λεπτή βελόνα εισάγεται στο κέντρο του μεσοσπονδυλίου δίσκου και πραγματοποιείται έγχυση μίας ουσίας με βάση την αιθυλική αλκοόλη. Η ουσία αυτή αφυδατώνει την περιφέρεια του δίσκου προς το κέντρο του, συρρικνώνοντας με τον τρόπο αυτό την κήλη. Εκτός αυτού ο δίσκος σταθεροποιείται, ανακτώντας εν μέρει τις μηχανικές του ιδιότητες. Η μέθοδος εφαρμόζεται τόσο στην οσφυική, όσο και στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης.

Ο ασθενής επιστρέφει στο σπίτι του την ίδια ημέρα και μπορεί άμεσα να επιστρέψει στην εργασία του. Η βελτίωση των συμπτωμάτων ξεκινά από την πρώτη ώρα και συνεχίζεται για 3-5 εβδομάδες.

Βέβαια, ένδειξη για να αντιμετωπιστούν με τη συγκεκριμένη μέθοδο δεν έχουν όλες οι περιπτώσεις οσφυαλγίας-ισχιαλγίας από κήλη. Καθώς δε η επιτυχία της μεθόδου εξαρτάται κατά πολύ μεγάλο βαθμό από την εφαρμογή της με τις σωστές ενδείξεις, μία επίσκεψη σε έναν εξειδικευμένο με το αντικείμενο ορθοπαιδικό, που θα σας εξετάσει και θα κρίνει αν είναι εφαρμόσιμη στην περίπτωσή σας, κρίνεται απαραίτητη.

Είσφρυση όνυχος: Αίτια και λύσεις.

Με τον όρο είσφρυση όνυχος εννοούμε την ανάπτυξη του νυχιού του μεγάλου δακτύλου του ποδιού μέσα στο δέρμα. Είναι μια πάρα πολύ συχνή πάθηση, που συνοδεύεται από πόνο, τοπικό οίδημα και ερυθρότητα του δέρματος της περιοχής, εκροή πύου ή ορώδους υγρού , με συνέπεια τη δυσκολία βάδισης με υποδήματα.

Είναι επίσης πιθανό σε ευπαθείς ομάδες, όπως οι διαβητικοί, η πάθηση να επιπλακεί με μια σοβαρότερη μόλυνση, που μπορεί να οδηγήσει στην οστεομυελίτιδα ή ακόμα και τον ακρωτηριασμό του δακτύλου.

Από λειτουργικής άποψης, η παρουσία των νυχιών στα άκρα των δακτύλων συμβάλλει στη δημιουργία ενός σταθερού συμπλέγματος οστό-δέρμα-νύχι, διευκολύνοντας τη σύλληψη. Σε περίπτωση απουσίας του νυχιού, το δέρμα του άκρου των δακτύλων τείνει να γλυστρά προς τα πάνω κατά τη σύλληψη ή κατά τη βάδιση, όταν μιλάμε για τα πόδια. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τα νύχια μας είναι κομμένα πολύ κοντά.

Για το λόγο αυτό το πολύ κοντό κόψιμο των νυχιών μας και κυρίως το στρογγυλεμένο κόψιμο στις γωνίες, διευκολύνει το δέρμα να έρθει προς τα πάνω και να τραυματιστεί από το ίδιο το νύχι, δημιουργώντας την είσφρυση. Έτσι το κυριότερο αίτιο δημιουργίας της πάθησης είναι το πολύ κοντό κόψιμο των νυχιών, ειδικά στις γωνίες.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι  παράγοντες που μπορεί να ευθύνονται, με σημαντικότερο τη γενετική προδιάθεση, καθώς πολλοί άνθρωποι γεννιούνται με αυξημένη κυρτότητα των νυχιών, με αποτέλεσμα να υποφέρουν από συχνή είσφρυση ήδη από την παιδική ηλικία, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν νύχια κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο, που όπως και να τα κόψουν πολύ δύσκολα θα έχουν πρόβλημα. Άλλα αίτια μπορεί να είναι οι τοπικοί τραυματισμοί και η πολύ συχνά η χρήση στενών υποδημάτων.

Όσον αφορά τη θεραπεία της πάθησης, σίγουρα η καλύτερη μέθοδος είναι η πρόληψη: Σωστό κόψιμο των νυχιών και αποφυγή στενών υποδημάτων, καθώς και προσεκτική υγιεινή των ποδιών.

Όταν το πρόβλημα όμως δημιουργηθεί, η συντηρητική θεραπεία πολύ δύσκολα θα το λύσει πια.Τα συχνά ποδόλουτρα με αντισηπτικό σαπούνι, είναι χρήσιμα, καθώς βοηθούν στον έλεγχο της τοπικής φλεγμονής, αλλά δεν λύνουν τελικά το πρόβλημα.

Η τελική λύση είναι λοιπόν χειρουργική. Οι επεμβάσεις που έχουν περιγραφεί είναι πολλές και η σωστή επιλογή τεχνικής ανάλογα με την περίπτωση, είναι το κλειδί στη σωστή αντιμετώπιση και την αποφυγή υποτροπών. Συνήθως αφαιρείται το τμήμα του νυχιού που δημιουργεί το πρόβλημα, ενώ με διάφορες τεχνικές, βεβαιωνόμαστε ότι το συγκεκριμένο τμήμα του όνυχος δεν θα ξαναφυτρώσει. Αυτό μπορεί να γίνει με τη χρήση laser, φαινόλης ή με χειρουργική αφαίρεση του ιστού που παράγει το νύχι (nail matrix). Τέλος υπάρχουν τεχνικές που «μαζεύουν » το δέρμα του δακτύλου έτσι ώστε να μην έρχεται πάνω από το νύχι.

Η επέμβαση πραγματοποιείται υπό τοπική αναισθησία και σε συνθήκες ιατρείου. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι ελάχιστος, ενώ η βάδιση επιτρέπεται άμεσα. Η πλήρης ίαση επέρχεται σε 2-3 εβδομάδες, ενώ οι υποτροπές, όταν έχει εφαρμοστεί η σωστή τεχνική, είναι πάρα πολύ σπάνιες.

Παιδική πλατυποδία. Μύθοι και πραγματικότητα.

Αποτελεί σίγουρα μια από τις πιο παρεξηγημένες καταστάσεις που αφορούν το παιδικό πόδι. Η εικόνα των ανήσυχων γονιών που επισκέπτονται το γιατρό, ζητώντας διορθωτικά υποδήματα, είναι γνωστή σε κάθε ορθοπαιδικό. Είναι όμως η πλατυποδία μια πραγματική παθολογική κατάσταση που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα βάδισης στο μέλλον ή είναι απλώς μια φυσιολογική παραλλαγή χωρίς συνέπειες;

Με τον όρο πλατυποδία, εννοούμε την αυξημένη επιφάνεια επαφής του πέλματος με το έδαφος κατά την όρθια στάση. Αυτή συνδυάζεται συνήθως με μείωση ή εξαφάνιση της ποδικής καμάρας, καθώς και με άλλοτε άλλου βαθμού λοξή θέση της πτέρνας.

Η πλατυποδία είναι παρούσα σε όλα σχεδόν τα βρέφη μέχρι την ηλικία των 3 ετών, καθώς και σε πολλά παιδιά, ενώ μετά την ηλικία των 10 ετών περιορίζεται στο 4-15% του πληθυσμού. Στη συντριπτική πλειοψηφία μιλάμε για τη λεγόμενη εύκαμπτη πλατυποδία, η οποία δεν προκαλεί συμπτώματα και εξαφανίζεται αν σταθούμε στις μύτες των ποδιών. Η κατάσταση αυτή συνδέεται με θετικό οικογενειακό ιστορικό και είναι πιο συχνή σε υπέρβαρα παιδιά και ανθρώπους με χαλαρές αρθρώσεις.

Οι μύθοι που κυκλοφορούν σχετικά με την πλατυποδία είναι πολλοί, καθιστώντας την μια από τις πιο παρεξηγημένες «νόσους» .

Μύθος πρώτος: η πλατυποδία σχετίζεται με πόνο και πρόωρη κόπωση κατά τη βάδιση. Εφόσον μιλάμε για την εύκαμπτη πλατυποδία, αυτό είναι εντελώς λάθος. Όπως λάθος είναι και η αντίληψη ότι οι άντρες με πλατυποδία δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Πρόσφατες μελέτες μάλιστα, έχουν αποδείξει ότι  ασθενείς με πλατυποδία παρουσιάζουν μικρότερα ποσοστά καταγμάτων κοπώσεως στα πόδια, ένα είδος κατάγματος που εμφανίζεται συχνά σε στρατιώτες μετά από μεγάλες πορείες.

Μύθος δεύτερος: η βάδιση χωρίς υποδήματα προδιαθέτει στην εμφάνιση πλατυποδίας. Και αυτή η αντίληψη είναι εντελώς λάθος. Πρόσφατες μελέτες έχουν αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Παιδιά που φορούν συστηματικά παπούτσια, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν πλατυποδία.

Μύθος τρίτος: οι ειδικοί πάτοι και τα ειδικά ορθοπαιδικά υποδήματα, βοηθούν στη διόρθωση της παραμόρφωσης. Εφόσον μιλάμε για την παιδική εύκαμπτη πλατυποδία, αυτό είναι λάθος. Δεν έχει αποδειχτεί από καμία μελέτη, ότι οι ειδικοί πάτοι ή τα ειδικά υποδήματα μπορεί να έχουν κανένα μόνιμο αποτέλεσμα, γι’αυτό και δεν ενδείκνυται η χρήση τους στα παιδιά. Επιπλέον θα πρέπει να σκεφτεί κανείς και την ψυχολογική επιβάρυνση που έχει στο παιδί η επιβολή της συνεχούς χρήσης ενός τέτοιου κατασκευάσματος, που συχνά το κάνει να αισθάνεται άρρωστο.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε αν παρατηρήσουμε πλατυποδία στα πόδια του παιδιού μας; Αν αυτό είναι έως 3-4 ετών, τίποτε, καθώς πιθανότατα θα βελτιωθεί μόνη της μέχρι την ηλικία των 5-8 ετών. Εάν το παιδί είναι μεγαλύτερο, καλό είναι να επισκεφτούμε έναν ορθοπαιδικό για τον αποκλεισμό ορισμένων σπάνιων παθολογικών καταστάσεων που προκαλούν πλατυποδία, όπως η συνοστέωση των οστών του ταρσού ή ο βραχύς αχίλλειος τένοντας.

Τα πράγματα βέβαια αλλάζουν αν το παιδί παραπονείται για πόνο κατά τη βάδιση. Στην περίπτωση αυτή η επίσκεψη σε έναν εξειδικευμένο γιατρό θεωρείται επιβεβλημένη.

Σπονδυλοαρθροπάθεια. Σύγχρονες εξελίξεις στην αντιμετώπιση.

Η σπονδυλοαρθροπάθεια ή σπονδυλαρθρίτιδα, όπως συχνά αναφέρεται, αποτελεί μια ιδιαίτερα εξαπλωμένη νόσο στις ηλικιακές ομάδες άνω των 60 ετών, αποτελώντας την κυριότερη αιτία χρόνιας οσφυαλγίας.

Δεν είναι τίποτα άλλο από την οστεοαρθρίτιδα, τη σταδιακή καταστροφή δηλαδή, των οπισθίων αρθρώσεων ανάμεσα στους σπονδύλους (facet joints) και μπορεί να εντοπίζεται σε κάθε σημείο της σπονδυλικής στήλης, με συχνότερη εντόπιση την οσφυική μοίρα, το κατώτερο δηλαδή κινητό τμήμα της σπονδυλικής στήλης.

Συγκεκριμένα ο κάθε σπόνδυλος αρθρώνεται με τον υπερκείμενο και τον υποκείμενό του σε τρία σημεία. Μπροστά, μέσω του μεσοσπονδύλιου δίσκου και πίσω, μέσω των δύο οπισθίων αρθρώσεων. Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος αποτελεί σίγουρα την αχίλλειο πτέρνα του συμπλέγματος και είναι αυτός που αρχίζει πρώτος να «χαλάει» σε πολλούς ανθρώπους, ήδη από την ηλικία των 30-40 ετών. Συνέπεια της σταδιακής καταστροφής του είναι η καθίζησή του, η οποία με τη σειρά της έχει ως αποτέλεσμα την ανισορροπία και σταδιακή καταστροφή των οπισθίων αρθρώσεων (facet joints), που επέρχεται σε μερικά χρόνια και ονομάζεται όπως είπαμε σπονδυλοαρθροπάθεια.

Αποτέλεσμα της νόσου είναι ο χρόνιος πόνος στον αυχένα, την πλάτη ή τη μέση, ανάλογα με την εντόπισή της, ενώ επιπλοκές της μπορεί να είναι η πίεση των νεύρων που διέρχονται της σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα πόνο ή και αδυναμία στα άνω ή τα κάτω άκρα, διαταραχές της βάδισης κ.λ.π.

Βάση της σύγχρονης θεραπείας της νόσου αποτελεί η σωστή διάγνωση της προέλευσης του πόνου, η οποία βασίζεται στους αποκλεισμούς των νευρικών ριζών ή των οπισθίων αρθρώσεων. Η διαδικασία διενεργείται  υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο ή τελευταία υπό υπερηχογραφικό έλεγχο, γεγονός που καθιστά δυνατή την πραγματοποίησή της σε συνθήκες ιατρείου, περιορίζοντας κατά πολύ το κόστος. Συγκεκριμένα πραγματοποιείται έγχυση τοπικού αναισθητικού σε συγκεκριμένα σημεία της σπονδυλικής στήλης. Εάν η έχγυση προκαλέσει ανακούφιση από τον πόνο, έστω και προσωρινή, τότε έχουμε την ακριβή διάγνωση της προέλευσης του πόνου και μπορούμε να προχωρήσουμε σε στοχευμένη θεραπεία, με μικρής βαρύτητας χειρουργικές επεμβάσεις, συχνά υπό τοπική αναισθησία, όπως για παράδειγμα η απονεύρωση των οπισθίων αρθρώσεων με ραδιοκύματα.

 Έτσι η παλαιότερη νοοτροπία της αντιμετώπισης όλων των πιθανών αιτίων το πόνου, που οδηγούσε συχνά σε βαρύτατες χειρουργικές επεμβάσεις σπονδυλοδεσίας, φαίνεται να είναι πια παρελθόν. Οι επεμβάσεις βέβαια αυτές εξακολουθούν να αποτελούν το τελευταίο όπλο στη φαρέτρα του σύγχρονου ορθοπαιδικού χειρουργού, στην αντιμετώπιση των σοβαρότερων περιπτώσεων.

Οστεοπόρωση, μία σιωπηλή απειλή.

Γράφει ο ιατρός ακτινολόγος Θάνος Κοσκινάς.

Οστεοπόρωση είναι μία σταδιακά εξελισσόμενη πάθηση η οποία οφείλεται σε αραίωση της πυκνότητας των οστών με αποτέλεσμα να γίνονται εύθραυστα και να υφίσταται μεγαλύτερος κίνδυνος πρόκλησης καταγμάτων (σπονδύλων, ισχίων, πλευρών και αντιβραχίου).

Είναι συνήθης πάθηση η οποία εμφανίζεται περίπου στο 40% του γυναικείου πληθυσμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις η οστεοπόρωση δεν προειδοποιεί και ο πόνος που αναφέρουν οι γυναίκες εμφανίζεται όταν η νόσος είναι ήδη προχωρημένη από τα κατάγματα που έχουν προκληθεί. Συνεπώς, η έγκαιρη διάγνωση είναι ιδιαίτερα σημαντική για την αποτροπή της εξέλιξής της.

Οι παράγοντες κινδύνου που ενοχοποιούνται ότι σχετίζονται με την ανάπτυξη της νόσου είναι:

Α) η ηλικία-όπου κατά την εμμηνόπαυση τα επίπεδα των οιστρογόνων είναι χαμηλά,

Β) το θετικό οικογενειακό ιστορικό ανάπτυξης καταγμάτων,

Γ) η πρόωρη εμμηνόπαυση ( σε ηλικία 30-35 έτη)

Δ) το κάπνισμα,

Ε) η διατροφή μειωμένης πρόσληψης ασβεστίου,

Στ) η λήψη φαρμάκων ( για το θυρεοειδή, αντιπηκτικά, στεροειδή) και

Ζ) οι παθήσεις του μεταβολισμού και των ενδοκρινών αδένων.

Υπάρχουν και ορισμένοι παράγοντες όπως η σωστή διατροφή και η καθημερινή άσκηση οι οποίοι – σύμφωνα με πολλές μελέτες – φαίνεται να δρουν προστατευτικά στην πρόληψη της νόσου.

Η αντίληψη που επικρατούσε παλαιότερα, ότι η οστεοπόρωση αποτελούσε μία πάθηση που ήταν αναμενόμενη στις γυναίκες προχωρημένης ηλικίας έχει πλέον σήμερα ανατραπεί. Τα τελευταία χρόνια με τις εξελίξεις της επιστήμης και τις καινοτομίες της τεχνολογίας στα συστήματα μέτρησης οστικής πυκνότητας έχουμε τη δυνατότητα της πρόληψης και της έγκαιρης διάγνωσης της οστεοπόρωσης, αλλά και τη θεραπεία της νόσου.

Παράλληλα ένα ιδιαίτερα σημαντικό επίτευγμα της νέας τεχνολογίας είναι ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε ποιες γυναίκες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουν οστεοπόρωση δεκαετίες πριν η νόσος εμφανισθεί. Η κλινική αυτή εφαρμογή παίζει καθοριστικό ρόλο στην πρόληψη της νόσου αποφεύγοντας τις δραματικές συνέπειες (άλγος, κατάγματα, μόνιμη αναπηρία) που προκαλεί η προχωρημένη μορφή οστεοπόρωσης.

Πρόσφατα, στο ιατρείο μας  εγκαταστάθηκε πρωτοποριακής τεχνολογίας Ψηφιακό Σύστημα Μέτρησης Οστικής Πυκνότητας του οίκου GE τύπου LUNAR PRODIGY. Το σύστημα αυτό μπορεί να πραγματοποιήσει σε ελάχιστο χρόνο, με την πρωτοποριακή τεχνική SmartFan, εξέταση οσφυϊκής μοίρας σπονδυλικής στήλης, ισχίου, πηχεοκαρπικής και ολόσωμη μέτρηση οστικής πυκνότητας με εξαιρετικά χαμηλή δόση ακτινοβολίας – λιγότερο από 1/100 από τη δόση που απαιτείται για μία ακτινογραφία θώρακος. Ως εκ τούτου μπορούν τακτικά να επανελέγχονται οι ασθενείς για την ανταπόκρισή τους στη θεραπεία. Όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων αποθηκεύονται σε ψηφιακή μορφή και είναι διαθέσιμα για συγκριτική μελέτη σε κάθε επανέλεγχο. Μια άλλη εφαρμογή αυτού του συστήματος μέτρησης οστικής πυκνότητας είναι το σύστημα υποβοηθούμενης διάγνωσης  από ηλεκτρονικό υπολογιστή , (CAD) , το οποίο ελέγχει κατ’ αρχήν την ποιότητα της εξέτασης (σωστή θέση εξεταζομένου , περιοχή εξέτασης , ανάλυση δεδομένων κτλ) και επιπλέον αναλύει την πιθανότητα κατάγματος στην εξεταζόμενη περιοχή  .

Μια άλλη σημαντική κλινική εφαρμογή που παρέχει το σύστημα μέτρησης οστικής πυκνότητας PRODIGY και εφαρμόζεται στο ιατρείο μας είναι η μέτρηση της ποσότητας λίπους/μυϊκής μάζας (Body composition). Με την εξέταση αυτή μπορούμε να προσδιορίσουμε με μεγάλη ακρίβεια την αναλογία του λίπους σε σχέση με τους υπόλοιπους ιστούς σε συγκεκριμένο σημείο ή και σε ολόκληρο το σώμα. Η πρωτοποριακή αυτή μέθοδος εφαρμόζεται με υψηλής ακρίβειας αποτελέσματα σε υπέρβαρους ασθενείς, σε πάσχοντες από σακχαρώδη διαβήτη, σε υπερτασικούς και καρδιαγγειακούς ασθενείς αλλά και σε υγιή άτομα τα οποία φροντίζουν τη διατροφή τους και τη σωματική τους κατάσταση.